Το σύνδρομο της επιτυχίας

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια εταιρεία είναι η επιτυχία της.

Όσο και αν οι παραπάνω φράσεις ακούγονται στερεοτυπικές, η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ισχύουν, προσφέροντας μάλιστα πολύ επίπονα μαθήματα σε όσους τις αμφισβητούν.

Σε μια εποχή διαρκών αλλαγών όπως αυτή που βιώνουμε, αλλά και συνεχώς εντεινόμενου ανταγωνισμού, δεν αρκεί απλώς να είσαι καλός. Γιατί αυτό που σήμερα θεωρείται  -και είναι- καλό, αύριο είναι ξεπερασμένο. Και μπορεί  πολύ εύκολα από ηγέτης να βρεθείς ουραγός, όχι επειδή έκανες κάτι λάθος, αλλά επειδή δεν βελτίωσες, δεν αναβάθμισες και δεν επικαιροποίησες αυτό που κάνεις σωστά. Άρα, το καλό δεν αρκεί. Χρειάζεται καθημερινή πάλη για το καλύτερο, κυρίως να για μην ξεπεράσουν εμάς τους ίδιους οι εξελίξεις.

Ταυτόχρονα, εξίσου επικίνδυνο είναι να επαναπαυόμαστε στην επιτυχία μας. «Τίποτε δεν αποτυγχάνει όπως η επιτυχία» είχε δηλώσει ο Jack Welch, Διευθύνων Σύμβουλος της General Electric, με τη φράση αυτή να αποτελεί απόσταγμα γνώσης από δεκαετίες επιτυχιών στις ανώτατες διοικητικές θέσεις.

Αντίστοιχα, σκεφτείτε το παράδειγμα του Ικάρου, από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Ο Ίκαρος πετυχαίνει το ακατόρθωτο. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που αψηφά τη βαρύτητα και καταφέρνει να πετάξει. Επιτυχία ασύλληπτη, που οδηγεί όμως με τη σειρά της στην αλαζονεία, στην πτώση και εν τέλει στο θάνατο.

Και για να φέρουμε την κουβέντα μας στον επιχειρηματικό κόσμο, αρκεί μια ματιά στη λίστα Fortune 500. Παρατηρώντας τις περισσότερες από  2500 εταιρείες που έχουν εμφανιστεί στη λίστα από το 1955, διαπιστώνει κανείς πως πολλά από τα μεγαλύτερα και πιο διάσημα ονόματα σήμερα, δεν υπήρχαν μόλις πριν από λίγα χρόνια. Ενώ αντίστοιχα πολλά από τα μεγαλύτερα ονόματα του παρελθόντος έχουν υποκύψει στους ανταγωνιστές τους.

Είναι το λεγόμενο «σύνδρομο της επιτυχίας», το οποίο οδηγεί σε αλαζονεία και  εφησυχασμό, συντηρητισμό και αδυναμία μάθησης. Με αποτέλεσμα τη μειωμένη εστίαση στον πελάτη, το αυξημένο κόστος, την απώλεια ταχύτητας και καινοτομίας και την αδυναμία επίλυσης προβλημάτων. Με άλλα λόγια, ένα σπιράλ θανάτου για την κάθε εταιρεία.

Τι μπορούμε και πρέπει λοιπόν να κάνουμε προκειμένου να το αποφύγουμε;

Οι επιτυχημένοι οργανισμοί (ή άτομα) ποτέ δεν προσπαθούν μόνο να φτάσουν στην κορυφή. Για αυτούς, η επιτυχία είναι το αποτέλεσμα- η πραγματική τους εστίαση είναι η διαρκής αριστεία. Εκείνοι που παραμένουν στην κορυφή για περισσότερες από δύο δεκαετίες έχουν μια σαφή εστίαση στην ποιότητα σε όλα τα επίπεδα. Δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους – καινοτομούν, ενημερώνουν και αναβαθμίζουν συνεχώς τα προϊόντα τους.

Και αν σε μια εταιρεία προϊόντων, η εστίαση είναι προφανώς στο ίδιο το προϊόν, δεν ισχύει το ίδιο στη δική μας περίπτωση. Μια εταιρεία που προσανατολίζεται στις υπηρεσίες φτάνει και παραμένει στην κορυφή λόγω του τρόπου με τον οποίο μεταχειρίζεται τους ανθρώπους της, δηλαδή τους συνεργάτες και τους πελάτες της.

Το τρίπτυχο που εξασφαλίζει τη διατήρηση στην κορυφή είναι οι επενδύσεις με σύνεση, η καλλιέργεια και διατήρηση ταλέντων και η σοβαρή εταιρική διακυβέρνηση. Μια εταιρεία πρέπει να επενδύει συνεχώς και να παραμένει μπροστά από τις εξελίξεις. Αλλά και να κατευθύνει τις επενδύσεις αυτές στον τομέα εστίασής της.

Ταυτόχρονα, οφείλει να αναγνωρίζει εμπράκτως ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει μια εταιρεία στο ταξίδι του προς το να γίνει - και να παραμείνει - ένας οργανισμός παγκόσμιας κλάσης.

Και τέλος να ενσωματώσει την πεποίθηση ότι το θεμέλιο της αριστείας  κάθε οργανισμού είναι ο βαθμός  της αξιοπιστίας και της  εμπιστοσύνης  που έχει καταφέρει να εμφυσήσει σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Καθώς λοιπόν ο δικός μας οργανισμός κατακτά το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και βρίσκεται αδιαμφισβήτητα στην κορυφή, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν όλα τα παραπάνω. Και να μην επαναπαυθούμε στις δάφνες μας, αλλά αντίθετα να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα και τη μακροβιότητα μας.

Γιατί ο δρόμος της αριστείας δεν είναι απλά ένα σπριντ αλλά μαραθώνιος.